Ook de verschillende gemeenten kunnen autonoom belastingen heffen en dit was ook destijds een gedroomde oplossing als er te weinig geld in de kas zat, ook nationaal en provinciaal! Zo kenden wij ook de hondenpenning, taks die men moest betalen als men een hond had, die medaille kon men dan aan de halsband hangen als bewijs, soms kreeg men enkel een schriftelijke bevestiging. Die taks bestond gemeentelijk, provinciaal en nationaal maar niet noodzakelijk altijd alle drie te samen in hetzelfde jaar, was dit zo, dan had je brute pech! Dit was een schoolvoorbeeld van willekeur ten top, de heffing hing niet enkel af van geldgebrek maar ook van een teveel aan zwerfhonden of als een uitbarsting van hondsdolheid de kop opstak.

Ook vroeger werden we eveneens geplaagd met de jaarlijkse autobelasting, maar wij moesten als bewijs het jaarlijkse taksplaatje aan de binnenkant van de voorruit aanbrengen, zodat dit ook bij afwezigheid van de bestuurder te controleren was!

Voor eigen gebruik mochten we wel thuis een varken slachten, maar dan moesten we vooraf een slachtbriefje halen en daarvoor moesten we dan naar een aangeduid café. Voor wel meer wettelijke verplichtingen waren we aangewezen op een herberg, alhoewel Sente al sinds 1902 een deftig gemeentehuis had. Dit was zo o.a. ook voor het ijken van de maten en gewichten of bij de zitdag van het Ministerie van Financiën voor het invullen van de belastingbrief. Was dit de macht der gewoonte, of waren de plichtsgetrouwe ambtenaren geobsedeerd door het goddelijke gerstenat, of waren de vroede gemeentevaderen bezorgd om het omzetcijfer van hun neringdoeners???

En niet alleen voor het gebruik van een fiets of het houden van een hond moesten we belasting betalen, maar ook voor het bezit van een radiotoestel. Het was op de vooravond van de Groote oorlog in 1914 dat het eerste radioprogramma in België de lucht inging. Tijdens die oorlog was radio nog een exclusieve militaire aangelegenheid. Pas in 1930 werd de nationale omroep opgericht en kwam toenmalig minister Lippens af met een wet op luistergeld van ontvangsttoestellen, een jaarlijkse taks werd geheven op alle bezitters van elk toestel in hun woonst. Wij waren dus voor elk toestel op ons adres ingeschreven, vast of draagbaar, belastingplichtig. Daar het de gewesten verboden was die taks helemaal af te schaffen, maar men wel bevoegd was de aanslagvoet te wijzigen, heeft het Vlaams Gewest in 2001 het kijk- en luistergeld op 0 % gebracht. Slimme truc!

Toen had men nog buitenantennes nodig voor een goede ontvangst en zag men op de daken lange metalen draden verschijnen, hoe langer, hoe beter, zo iets als het bos van raken die men later nodig had voor de televisie. Vóór de tweede wereldoorlog waren er op een dorp nog niet zoveel radio's, wij hebben dus de snelle aangroei meegemaakt van het aantal toestellen.

Ofschoon er een tijd was dat radio niet bestond was er geen gebrek aan muziek, men maakte die zelf en tot in de verste uithoeken werd er gemusiceerd en gezongen dat het een lieve lust was. Er werd gezongen in naaiateliers, of bij jongeren in groep, op het land, in cafés bij het uitgaan, op kermissen of gewoon thuis, of door volkszangers na de missen of bij evenementen!

En één van de Vlaamse volkse liedjes die op vele plaatsen gezongen werd, ook met aangepaste tekst per streek, gaat over alle belangrijke gebeurtenissen in een mensenleven, en tevens over een kostbaar bezit uit die tijd, dat we allen goed hebben gekend, maar nu nog enkel voorkomt bij folklore en als souvenir-artikel, over onze klompen of kloefen van destijds of zoals wij ze noemden: onze kloppers. Een pracht van een lied, waar ik nog heel goede herinneringen aan heb!!!